حکومت علوی

روایتی از مولای متقیان امیر المومنین علی (ع) است که قصد دارم ان را به رشته تحریر در اورم باشد که بنده نیز سهمی از اگاهی بخشی در مورد سیره انبیأ واولیا الهی ایفا نموده باشم.

روایت چنین نقل گشته است که روزی مولا علی (ع) زره یاشمشیر مبارکشان را گم میکنند و ان را در بازاردر دست یک فرد مسیحی میابند. ایشان به طرف ان شخص رفته وبه او میگویند این شمشیر که در دست توست متعلق به من است.ان شخص مسیحی منکر گفته حضرت میشود وشمشیررا متعلق به خود میداند.هنگامی که ان حضرت میبینند که او حاضر نیست شمشیر را به ایشان برگرداند، شکایت خود را به قاضی وقت می برند.قاضی نیز هر دو را به حضورخود می طلبد. قاضی رو به مرد مسیحی میکند ومی گوید: این شخص یعنی مولا علی (ع) مدعیست که این شمشیر متعلق به اوست،در مورد ادعای او چه جوابی داری،ایا این شخص راست میگوید. ان مرد مسیحی منکر ادعای مولا شده ودر جواب قاضی میگوید: خیراین شمشیرمتعلق به من میباشد. قاضی رو به سوی مولا کرده ومیگوید ایا تو دراثبات ادعای خود دلیلی هم داری که ثابت کند این شمشیر متعلق به تو میباشد. مولا در جواب سئوال قاضی میگویند: خیر دلیلی برای اثبات ادعایم ندارم بنابراین قاضی نیز ادعای حضرت را رد نموده وفرد متهم را تبرعه مینماید. حضرت امیر(ع) نیز بدون هیچ اعتراض و شکوه وشکایتی جلسه را ترک می نمایند. این کار حضرت مورد توجه وهمچنین باعث حیرت مرد مسیحی میشود چرا که خلافت مسلمین در ان زمان در دستان حضرت امیر المومنین علی (ع) بود همچنین نصب وعذل قضات نیز از اختیارات خلیفه مسلمین می بود، ان مرد از چنین عدل وعدالتی درحکومت مولا متحیر میگردد و بلافاصله به سوی ان حضرت میرود و میگوید: الحق که این شمشیر متعلقست به مردی وارسته ،عادل وشجاع،قطعا ان فرد من نمی باشم بلکه این شمشیر لایق مرد بزرگی چون شماست ! ان مرد مسیحی نتنها شمشیر را به مولای متقیان باز میگرداند بلکه همانجا نیز دین مبین اسلام را با اغوش بازوقلبی مطمئن پذیرا میگردد. نکته قابل توجه در این روایت استقلال قضات در زمان حکومت حضرت میباشد که حائز اهمیت است. یکی از اهداف یا دغدغه های ان حضرت در زمان حکومت داری شان اجرای عدالت واجرای کامل قانون بدور از تبعیض می بود.ایشان در نصب قضات وفرمانداران حساس ونکته سنج بودند به گونه ای که در نهج البلاغه حضرت بخوبی مشهود است.

مهمترین رکن حکومت اسلامی برپائی عدل ودادگستریست.

 حکومت مولا علی (ع) نمونه بارز چنین حکومتی است. ایشان عدالت را تنها به عنوان یک شعار مطرح نکرده بلکه در این راه همت بسیار گمارد. همانگونه که در روایت خواندیم حتی خود را فرا قانون ندانسته وهیچ مصلحتی را واجب تر ازاحقاق حقوق مساوی برای همه انسانها نمی دانستند.